آرامیس مشاور

• ممکن است برخی از نشانه های سوگ یا افسردگی مشابه باشد؛ اما سوگ برخلاف افسردگی هیچ گاه به عنوان یک اختلال روانی شناخته نمی شود. سوگ پاسخی طبیعی و سالم به یک مصیبت است نه بیماری.
• هدف از سوگواری مطابقت و سازگاری فرد با وضعیت ناشی از فقدان فرد از دست رفته است؛ به همین دلیل روانشناسان می گویند که در چنین مواقعی نباید با دادن داروهای آرام بخش، امکان عزاداری را از سوگوار گرفت. فرد سوگمند باید واکنش های طبیعی حاصل از این بحران را به طور طبیعی بپیماید.
• سوگ دارای مراحلی است. بنابراین فرد به طور طبیعی این مراحل را در زمانی مشخص تا بازگشت به زندگی عادی طی خواهد کرد. اگر وضعیت سوگوارانه بیش از حد به دراز بینجامد، فرد سوگوار نیازمند مراجعه به متخصصین روانپزشک و روان شناس دارد تا به زندگانی عادی بازگردد.
• روانشناسان عموما برای سوگواری این مراحل را بر شمرده اند: انکار، خشم، چانه زنی و میل به جست و جوی فرد از دست رفته، افسردگی و پذیرش.
• معمولا طی یک تا 2 ماه (بسته به ویژگی های روانی فرد سوگوار و شرایط اجتماعی) نشانه های سوگ در فرد سوگوار فروکش کرده و وی به زندگی عادی باز می گردد؛ اما در برخی موارد این نشانه تا یکی دو سال ادامه داشته و زندگی فرد را مختل می کند. در این وضعیت ممکن است فرد دچار افکار منفی مانند خودکشی، احساس گناه، افسردگی شدید، توهم، کاهش حافظه و فراموش شود.
• افراد بسته به درجه قرابت شان با فرد از دست رفته سوگ را به شکل های گوناگون تجربه می کنند.
• افراد نزدیک به فرد سوگوار می توانند نقش مهمی در تسهیل گذار سالم وی از مراحل سوگواری داشته باشند.
• به غیر از سوگواری های فردی و خانوادگی، نوع دیگری از سوگواری وجود دارد که جنبه جمعی و اجتماعی دارد. این سوگواری ها کارکرد اجتماعی قوی داشته و نقشی انسانی در بازتوانی جامعه و پالایش روح جمعی دارد.
گردآوری: مرکز مشاوره روان شناسی آرامیس