مجله Psychology Today در مطلبی به قلم دکتر راشل پروشنو، روان شناسی با استفاده از نظرات روان کاوان، رفتارشناسان فرانسوی برای رسیدن به ارامش درونی نکته هایی را مطرح کرده است.
فلاسفه، جامعه شناسان ، روان کاوان، رفتارشناسان و متخصصان همگی براین باورند که علیرغم زندگی پرجنب و جوش و تشویق هایی که در اطرافمان وجود دارد، می توان لحظاتی را توام با ارامش گذراند. نکته های زیر از راه های رسیدن به آرامش است.
نقاط ضعف خود را بپذیرید
به گفته دومینیک میلر، روانکاو ، «نگرانی یا اندوه همواره نشان دهنده امری واقعی است که در درون ما می گذرد. بهتر است به جای تلاش برای از بین بردن آنها، سعی کنیم علت شان را بفهمیم.»درک عمیق منشا اضطراب و کارکردن روی خود به ما امکان می دهد مسائل را روشن تر ببینیم. برای مثال، اگر ندانیم چه چیزی در پس حسادت ما پنهان شده است، نمی توانیم مانع خود شویم که در عشق انحصار طلب نباشیم. . این روانکاو ادامه می دهد:«اگر لحظاتی توام با ارامش داشته باشیم، می دانیم که این لحظات ادامه دار نیستند. در واقع، به دنبال نبود هر گونه تنش و کشش درونی بودن اشتباه است و ناآگاهی از طبیعت درون را نشان می دهد، زیرا انسان در عمق وجود خود، انقدر که مشتاق لحظات هیجان انگیز است، مشتاق آرامش نیست. آیا بارزترین مثال این موضوع عشق نیست؟»
پذیرفتن تضادها و ضعف های خود مرحله ای ضروری است. این احساسات که در روانکاوی «بیمار گونه» توصیف شده اند، بدون اینکه بخواهند از ما مردان و زنان «بدی» بسازند، ما راوادار به عمل می کنند. مسئله این است که چگونه ناراحتی هایمان را تغییر دهیم. بعضی ها راه خلق هنری را برمی گزینند و برخی دیگر به فعالیت های خیرخواهانه رو می آورند و همین «تغییر ناگهانی» است که آرامش به وجود می اورد. طبق اصل فروید، از منیت گذشتن یعنی از کشش های درونی خود بگذریم تا به آن «من» برسیم که عمل می کند. سارتر هم هنگامی که می نوشت ، چیزی جز این را مطرح نمی کرد:«تا زمانی که چیزی نیافته ایم که به خاطر آن مرگ را بپذیریم انسان نیستیم؛ چیزی که از ما فراتر برود و لزوماً با خود ما پایان نگیرد.» بنابراین ، به کار گرفتن حالات روحی برای بهتر شناختن خویش و رشد یافتن به معنای مفهومی عمیق دادن به وجود خویش است.
نوشتن خاطرات روزانه
دومینیک میلر آظهار می کند که توصیف آلام می تواند به انها معنی دهد و وجود ببخشد. کریستف آندره، روانکاو و روان درمانگر، توصیه می کند:«دنبال عبارات زیبا و پر آب و تاب نباشید. مهم این است که هیجانات و احساسات خود را همان طور که به سراغ تان می آیند، توصیف کنید. ممکن است ابتدا با مشاهده پیش پاافتادگی نوشته هایتان مایوس شوید، ولی رفته رفته ضمن اینکه در توصیف حالات روحی خود دقیق تر می شوید نوشتارتان ظرافت بیشتری پیدا می کند.»
به جسم خود مسلط باشید
میشل دکلرک هشدار می دهد که «احساس منفی پیامی است از جسم به روح. بنابراین ، اشتباه است که از روح انتظار داشته باشیم بدون کمک جسم از احساسات منفی خلاص شود. اگر گاهی نمی توانیم در مقابل آشفتگی ذهنی که مثلاً به ما می قبولاند که هرگز موفق نمی شویم، کاری انجام دهیم، می توانیم ببینیم جسممان از ما چه می خواهد. برای اینکه حالات روحی ما با تصوراتمان تقویت نشود و برای اینکه اجازه ندهیم اضطراب برما چیره شود مکثی چند دقیقه ای می تواند زمان و پریشانگویی مار ا متوقف کند. در این میان، نقش اساسی تنفس را فراموش نکنیم؛ دم و بازدم عمیق باعث انبساط جسم و روح می شود.»
قطعاً مدیتیشن برای آرامش جسم و روح بسیار مناسب است. فردریک رزنفلد، روان پزشک یادآور می شود که به کمک مدیتیشن احساسات مثبت رشد می کنند، احساسات منفی کاهش می یابند و توانایی ما را برای حل مشکلات افزایش پیدا می کند. آیا رهاسازی خویش و مدیتیشن موجب الهام بخشی ما نمی شوند؟ این روان پزشک تاکید می کند: فعالیت جسمانی به سیستم عصبی پاراسمپاتیک که سیستم آرامش است، در حالت بی تحرکی بدن کمک می کند. قلب به آرامی می تپد، عضلات منبسط است، دهان خشم نیست و تنفس عادی است.
راه رفتن در طبیعت
از دیدگاه دیوید لوبروتون روان شناس پیاده روی بهترین راه برای رسیدن به آرامش است. به فعالیت واداشتن بدن که خرجی هم ندارد، فعالیت روح را تسهیل می کند. در این حال، فکر می کنیم، به رویا فرو می رویم و خاطراتی را به یاد می آرویم. وقتی برای چیزی که مثل کلافی سردرگم پیچیده به نظر می رسید راه حل هایی پیدا می کنیم شگفت زده می شویم، به اعتماد به نفس و خوش بینی دست می یابیم و احساس توانمندی می کنیم. براساس مطالعه ای که تعدادی از پژوهشگران دانشگاه ایسکس در انگلستان انجام داده اند، نیم ساعت پیاده روی در دشت و صحرا اعتماد به نفس را در نود درصد افراد بالا می برد و با تحریک هورمون سروتونین که به آن «هورمون خوشبختی» گفته می شود، احساس آرامش را افزایش می دهد.
از مال و ثروت دل بکنید.
الکساندر ژولین می گوید: «دنیایی که در آن زندگی می کنیم ما را به آین باور می رساند که ارامش با ثروت به دست می آید. در حالی که ارامش در وجود انسان یافت می شود و در این بین، تبلیغات گسترده هم ما را متقاعد می کند که بیشتر داشتن به معنی بهتر بودن است. از اینکه نمی توانیم آخرین مدل بازی را به کودک مان هدیه دهیم ناراحت می شویم. از اینکه در خانه بزرگ تری زندگی نمی کنیم سرخورده می شویم. در عذابیم از تحصیلاتی که نداریم. بئاتریس میلتر، رواندرمانگر یادآور می شود: «نارضایتی از داشته های خود یا از آنچه هستیم اعتمادبنفس ما را دچار مشکل می کند.» چگونه می توان این روند را مهار کرد؟ دیوید لوبروتون پاسخ می دهد: «برای رسیدن به ارامش باید در فاصله ای معقول از اجرای جامعه مصرفی قرار بگیریم.» اما این مرز کجاست؟ فردریک رزنفلید با لبخند پاسخ می دهد: «پناه بردن به غار چیزی را عوض نمی کند ، عاقل کسی است که به خوبی در دنیای خویش زندگی می کند. یک بودایی ممکن است ماشین زیبایی هم داشته باشد. مهم نوع نگاهی است که وی به دارایی خود دارد. بیش از آنکه درصدد عوض کردن دنیا باشیم باید به دنبال تغییر رابطه خود با ان باشیم. اگر بیاموزیم با توجه به ارزش های خاصمان خود را از مال و ثروت جدا کنیم، می توانیم از ارزش هایی که جامعه به ما تحمیل می کند رها شویم؛ حال هر جامعه ای که می خواهد باشد، چرا که راه حل در وجود خود فرد است. بنابراین، آرامش نه با مصرف نکردن برق یا خوراک و پوشاک، بلکه با مصرف صحیح متعادل به دست می آید.
توجه کامل را در خود پرورش دهید
برانژر کازینی تصریح می کند: «تمرین های روحی برای افزایش لحظات توام با ارامش ضروری است . برای مثال اگر سعی کنیم روی زمان حال تمرکز کنیم، وضع درونی ما کاملاً عوض می شود:«عطش به اینده و ترسی که همراهی اش می کند و به همین ترتیب، گذشته و حس پشیمانی توام با آن ضعیف می شود.» از مفهوم «توجه کامل» که در انگلیسی به آن " mindfulness" گفته می شود، سال های سال برای درمان استفاده می شود. باید به کاری که انجام می دهیم و همچنین به دنیا، صداها، بوها و سکوتی که اطراف ما را احاطه کرده است بیشتر توجه کنیم.
یک لبخند واقعی و یک سلام از صمیم قلب می تواند مفهوم توجه کامل را تحقق ببخشد. فابریس میدال می گوید: «منظور موضوعی ارادی یا راهی پر فراز و نشیب نیست. باید از منطق حسابگری خارج شویم تا زیبایی های دنیا از جمله یک قطعه موسیقی یا یک منظره را درک کنیم. با اینهاست که هر کس می تواند به ارامش واقعی دست یابد. الکساندر ژولین می گوید: «برعکس فلسفه یونان که آرامش درون یعنی فقدان هر گونه تشویش و پریشانی را می ستاید، اسپینوزا ما را ترغیب می کند در چیزی که شادی می نامید زندگی کنیم یعنی آگاهانه چیزی را که هست بپذیریم، چه خوب باشد چه بد. بنابراین، ارامش، خیلی ساده، به معنای داشتن نگاهی خنثی و محبت آمیز به خود، به دیگری و به دنیاست. با نگاهی آزاد و کنجکاو مثل یک کودک.»
با دیگران ارتباط برقرار کنید
آرامش روان بدون وجود دوستان، والدین همکاران کسانی که دوستشان داریم امکان پذیر نیست. الکساندر ژولین، فیلسوف گفته ارسطو را یادآوری می کند که انسان را حیوان اجتماعی توصیف می کرد. وی معتقد است خوشبختی ما در ارتباط با دیگران به دست می آید. به علاوه، هیچ آموزش معنوی ای بدون عشق به همنوعان از جمله همدردی با انها و از خودگذشتگی وجود ندارد. فابریس میدال تاکید می کند: «همه ما قابلیت همدردی با دیگران را داریم . آیا هنگامی که عابری در خیابان زمین می خورد، اولین اقدام ما کمک به او نیست؟ البته گاهی از ترس اینکه مبادا تحت تاثیر قرار بگیریم این کار را انجام نمی دهیم چون نمی خواهیم آسیب پذیر باشیم . این کمال طلبی مار ا از دیگران دور می کند. از طرف دیگر، به خاطر ضعف ها و احساسات مان خواهان آنیم که دیگران تحسین مان کنند. آسیب پذیری ما نیروی واقعی ماست. رنه شار، شاعر، هم این موضوع را به زیبایی یادآور شده است:«انسانی را که از عاقبت خویش مطمئن نیست دوست می دارم مانند درخت میوهای که در بهار، از ماندن شکوفه هایی که میوه تبدیل خواهند شد مطمئن نیست.»
خارج شدن از خانه
برانژ کازینی، استاد فلسفه، می گوید: «آرامش تمرینی نیست که در تنهایی انجام شود، بلکه یک تمرین اجتماعی واقعی است.» هنگامی که احساس می کنیم غمگین یا عصبی هستیم، ترجیح می دهیم در خلوت خود در فکر فرو رویم و جایی نرویم، در حالی که به گفته سلیوی کدی، متخصص بیماری های روان تنی، اگر در این حال بیشتر به حرف دیگران گوش فرا دهیم، به شخص دیگری بپردازید و سعی کنیم او را درک کنیم خودمان هم تسکین می یابیم. این روشی است برای فاصله گرفتن از اینگونه احساسات چون دیگر نه به خودمان، بلکه به فرد دیگری فکر می کنیم و اگر هم مشکلات باقی بمانند و دیگر مثل قبل غم انگیز نخواهند بود.
مترجم : سارا کلباسی، ماهنامه سپیده دانایی، شماره 74
