دلیریوم یک اورژانس پزشکی است و نظر به خطرناک بودن و گاهاً مرگ آفرین بودن اختلال، توجه و دخالت فوری درمانی را طلب می کند.
توصیف بالینی
همان گونه که در مقدمه ذکر شد، علامت کلیدی دلیریوم اختلال سطح هوشیاری است. اختلال سطح هوشیاری عبارت است از کاهش وضوع آگاهی فرد از محیط پیرامون، تغییرات سطح هوشیاری (خواب آلودگی، استوپور) غالباً مواج (Fluctuatin) بوده و در پریودهای ممکن است فرد از سطح هوشیاری طبیعی برخوردار باشد.
قوای شناختی دیگر نیز آسیب می بینند. اختلال توجه و تمرکز بسیار شایع است. فرد توانایی حفظ توجه و نیز معطوف کردن مناسب توجه را به محرک های محیطی از دست می دهد.
در اختلال حافظه، به خصوص حافظه فوری و اخیر اسیب می بیند. اوریانتاسیون به ترتیب نسبت به زمان، مکان و اشخاص دچار اختلال می گردد.
اختلالات ادراکی مانند انواع توهمات و ایلوزیون ممکن است دیده شود. توهم بینایی و شنوایی از شیوع بیشتری برخوردارند.
از نظر رفتاری، کندی یا افزایش فعالیت روانی – حرکتی دیده می شود. آژیتاسیون، پرخاشگری، مخاصمه جویی و خشونت و تحریک پذیری شایع هستند.
تغییرات متنوع هیجانی، افسردگی، سرخوشی، خشم و اضطراب دیده می شود.
سیکل خواب – بیداری غالباً دچار اختلال شده، گاهی شب هنگام علایم بیمار تشدید می گردد. (سندرم غروب خورشید)
علایم و نشانه های نوروژیک مانند ترمور، (Astrixis)، اختلال در تعادل، بی اختیاری ادرار و دیسفاژی و علایم نورولوژیک فوکال ممکن است دیده شود.
برگرفته از کتاب روان پزشکی بالینی، تالیف دکتر میرفرهاد قلعه بندی
گردآوری ربابه امیری کارشناس ارشد روان شناسی
